omosΟ ώμος είναι η δεύτερη μεγαλύτερη άρθρωση του ανθρώπινου σώματος μετά από αυτή του ισχίου. Επιτελεί μία πλειάδα κινήσεων με τρόπο θαυμαστό και πολλές φορές δύσκολο στη κατανόηση.

Η ανατομία του ώμου τον καθιστά και αρκετά επιρεπή σε εξαρθρήματα σε αντίθεση με την κατ’ισχίων άρθρωση η οποία δύσκολα εξαρθρώνεται. Ο λόγος είναι ανατομικός όπως αναφέρθρηκε και έχει να κάνει με τις αρθρικές επιφάνειες. Η ωμογλήνη (η επιφάνεια που εφάπτεται στο σώμα) η οποία συγκρατεί την κεφαλή του βραχιονίου είανι επίπεδη και αβαθής σε σχέση με τη κοτύλη στο ισχίο που είναι βαθειά και στρογγυλή. Για την καλύτερη συγκράτηση της κεφαλής στην ωμογλήνη σημαντικός σταθεροποιητικός παράγοντας είναι ο επιχείλιος χόνδρος ο οποίος παίζει το ρόλο του «φράχτη» στη προσπάθεια του οργανισμού να διατηρήσει τη κεφαλή στη θέση της.

Τα εξαρθρήματα διακρίνονται σε δύο μεγάλες κατηγορίες, το πρόσθιο το οποίο είναι και το συχνότερο (96-98% των εξαρθρημάτων) και το οπίσθιο (2-4%).

labrum1Τα περισσότερα πρόσθια εξαρθήματα είναι τραυματικά και αφορούν κυρίως αθλητές αλλά και επαγγελματίες. Η αντιμετώπισή τους ως πρώτο εξάρθρημα ήταν κυρίως συντηρητική με επίδεση τύπου «Velpeau» και ακινητοποίηση για 4 εβδομάδες. Η εξέλιξη της ορθοπαιδικής αλλά και οι σύγχρονες απεικονιστικές και χειρουργικές μέθοδοι αλλάζουν την απόλυτη άποψη του παρελθόντος περί συντηρητικής θεραπείας στο πρώτο τραυματικό εξάρθρημα του ώμου.

Η διενέργεια μαγνητικής τομογραφίας κρίνεται απαραίτητη για την πλήρη κατανόηση του τραυματιμού. Ο έλεγχος της ακεραιότητας του επιχείλιου χόνδρου είναι ένα στοιχείο που πρέπει να ελεγχθεί και αυτό επιτυγχάνεται με μεγαλύτερη ακρίβεια και ευαισθησία με την MR αρθρογραφία. Με τη βοήθεια υπερήχου εγχύνεται στην άρθρωση σκιαγραφικό υγρό και στη συνέχεια γίνεται η μαγνητική τομογραφία με ειδικές 3Dλήψεις.

Η ηλικία του ασθενούς και η δραστηριότητά του πρέπει να ληφθούν σοβαρά υπ’όψιν. Όσο μικρότερη είναι η ηλικία του ασθενούς τόσο μεγαλύτερες οι πιθανότητες επανεξαρθρήματος. Σε ασθενείς κάτω των 20 ετών το ποσοστό αυτό κυμαίνεται από 80-94%.

Η χειρουργική αντιμετώπιση γίνεται πάντα αρθροσκοπικά και με απορροφήσιμα κυρίως υλικά, ειδικότερα στους μικρότερης ηλικίας ασθενείς. Η μετεγχειρητική πορεία περιλαμβάνει ακινητοποίηση του ώμου με ανάρτηση για 3-4 εβδομάδες και στη συνέχεια έναρξη παθητικής και ενεργητικής κινητοποίησης. Η πλήρης επιστροφή σε επαγγελματικές δραστηριότητες υπολογίζεται στους 2-3 μήνες ενώ σε αθλήματα επαφής και ρίψεων στους 4-6 μήνες.